Η ποινική προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα μετά τον Κανονισμό (ΕΕ) 2016/679

Abstract

Σκοπός της εργασίας αποτέλεσε η επισκόπηση και η ανάλυση των ουσιωδών προβλέψεων των ποινικών κυρώσεων του N.4624/2019 που ψηφίστηκε σε εφαρμογή του Κανονισμού (ΕΕ) 2016/679 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου. Καθώς δεν υφίσταται μέχρι σήμερα καμία ενιαία συστηματική ερμηνεία των ποινικών διατάξεων του Αρ. 38 του νέου Ν.4624/2019, ούτε όμως και του προϊσχύοντος Αρ. 22 Ν.2472/1997, επιχειρήθηκε η άντληση στοιχείων από την βιβλιογραφία, συμπεριλαμβανομένων σημαντικού αριθμού δημοσιευμένων μελετών σε νομικά περιοδικά, αλλά και από τις αποφάσεις της νομολογίας. Δεδομένης δε, της απουσίας ικανής αρθρογραφίας και νομολογίας ως προς τις ρυθμίσεις του Ν.4624/2019, κρίθηκε αναγκαία η αναλογική ερμηνεία των στοιχείων της τυπικής υπόστασης της προϊσχύουσας μορφής του αδικήματος, ιδίως των περιπτώσεων των εδαφίων 4, 6 και 7 του Αρ.22 Ν.2472/1997, αλλά και του ακόμα ισχύοντος Ν.3471/2006 που αφορά στην παραβίαση Π.Δ. στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες, νομοθετήματα με τα οποία το Αρ.38 παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες, αλλά και σημαντικές διαφορές. Ειδικότερα, στο πρώτο μέρος της μελέτης γίνεται μια ιστορική επισκόπηση της ευρωπαϊκής και της εθνικής νομοθεσίας για τα προσωπικά δεδομένα μέχρι και την θέσπιση του Κανονισμού (ΕΕ) 2016/679 ΕΚ (ΓΚΠΔ). Στο κυρίως μέρος αναλύεται κατ’ αρχάς, το προστατευόμενο έννομο αγαθό της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης ως ειδικότερης εκδήλωσης του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή, καθώς και τα στοιχεία της αντικειμενικής και της υποκειμενικής υπόστασης της βασικής μορφής του αδικήματος της παραβίασης προσωπικών δεδομένων του Αρ. 38§1 Ν.4624/2019, συμπεριλαμβανομένης της ανάλυσης των εννοιών του «συστήματος αρχειοθέτησης», «χωρίς δικαίωμα» και «επέμβαση». Ακολουθεί η ανάλυση της νομοτυπικής μορφής των υπολοίπων διακεκριμένων περιπτώσεων των παραγράφων 2, 3, 4 και 5 του Αρ. 38 Ν.4624/2019 με την παράθεση συγκεκριμένων ερμηνευτικών συμπερασμάτων που συνδράμουν στην διάκριση των επιμέρους μορφών του αδικήματος, αλλά και στην επισήμανση των σημαντικών διαφορών τους με την προϊσχύουσα μορφή του Αρ. 22 Ν.2472/97. Στο τελευταίο κεφάλαιο γίνεται επισκόπηση των συμπερασμάτων της παρούσας μελέτης και μια σύντομη ανάλυση των νομοτεχνικών προβλημάτων του νέου νόμου σε σύγκριση και με τις προβλέψεις του ΓΚΠΔ, καθώς και της ολοένα αυξανόμενης ανάγκης της θεσμικής θωράκισης της κοινωνίας μας απέναντι στις σύγχρονες τεχνολογικές προκλήσεις και ειδικά απέναντι σε παράνομες επεμβάσεις που συνιστούν ποινικά αδικήματα του διαδικτύου.