H κρίση στην ΠΓΔΜ το 2001 θεωρητικές και πρακτικές προεκτάσεις στη διαχείριση κρίσεων

Abstract

Η ρεαλιστική θεωρία στις διεθνείς σχέσεις θέλει το διεθνές σύστημα να λειτουργεί υπό πλήρη αναρχία, ανταγωνιστικά με βασικούς πρωταγωνιστές δρώντες τα κράτη που είναι μέλη του. Βασική επιδίωξη κάθε κράτους που δρα στο πλαίσιο του διεθνούς συστήματος είναι η ασφάλειά του, η επιβίωση του, η αύξηση της ισχύος του και η προώθηση των εθνικών συμφερόντων του. Αυτοί είναι οι βασικοί πυλώνες πάνω στους οποίους χαράσει την στρατηγική του και την εξωτερική πολιτική του. Στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας η επιβίωση της ως κρατική οντότητα περνά και μέσα από την εσωτερική ασφάλεια της, καθώς οι εθνοτικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο σλάβικο (πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας) και το αλβανικό (πλειοψηφία των μειονοτικών εθνοτήτων της χώρας) στοιχείο καθιστούν την συνύπαρξη τους εξαιρετικά δύσκολη. Μάλιστα, κατά το πρόσφατο παρελθόν οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις οδήγησαν ακόμη και σε σύρραξη με αρκετούς νεκρούς και τραυματίες εκατέρωθεν. Χρειάστηκε η επέμβαση του διεθνούς παράγοντα για να εκτονωθεί η κρίση με την υπογραφή της Συμφωνίας της Οχρίδας. Στα χρόνια που ακολουθούσαν αν και λόγω των ασαφειών που περιελάμβανε η συμφωνία της Οχρίδας δεν εφαρμόστηκε στο σύνολό της, οι δυο εθνοτικές ομάδες έμαθαν να συνυπάρχουν ειρηνικά, αλλά όχι αρμονικά.