Ταϊβάν και Νότια Κορέα: συνθήκες εξισορρόπησης και διδάγματα για την ελληνική στρατηγική.

Abstract

Βασικό αξίωμα της ρεαλιστικής προσέγγισης της διεθνούς πολιτικής είναι ότι σε ένα άναρχο και ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα τα κράτη (ως βασικοί παράγοντες του συστήματος), δρώντας με τρόπο ορθολογικό, επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν την ασφάλειά τους, να επιβιώσουν. Αυτή η έλλειψη ρυθμιστικής εξουσίας, σε συνδυασμό με την αναζήτηση ισχύος για τη κατοχύρωση του υπέρτατου αγαθού της εθνικής επιβίωσης, καθιστά τις σχέσεις μεταξύ των κρατών ανταγωνιστικές και συχνά συγκρουσιακές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δομής του συστήματος αποτελεί το περιφερειακό σύστημα της ΒΑ Ασίας, όπου η άνοδος της ισχύος της Κίνας και η πυρηνική απειλή της Β. Κορέας, αναγκάζει κράτη όπως η Ταϊβάν και τη Ν. Κορέα, που επιθυμούν τη διατήρηση της ισορροπίας της ισχύος στο σύστημα, να επιλέγουν να φροντίσουν τα ίδια για την επιβίωσή τους και να ασχοληθούν με την εξισορρόπηση των αντιπάλων τους. Την εξισορρόπηση ως στρατηγική συμπεριφορά επιλέγουν να εφαρμόσουν και κράτη όπως η Ελλάδα, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν το status quo απέναντι σε κράτη με αναθεωρητική πολιτική, όπως η Τουρκία, που ως στόχο έχουν να μεταβάλλουν ριζικά την ισορροπία ισχύος προς όφελός τους και να μεγι-στοποιήσουν το μερίδιο της ισχύος τους στο σύστημα. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να παρουσιάσει τις συνθήκες εξισορρόπησης της Ταϊβάν και της Κορέας, και μέσα από τα συμπεράσματα της στρατηγικής τους συμπεριφοράς να εξαχθούν διδάγματα για την εφαρμογή μιας επιτυχημένης ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Η ανάλυση θα περιορισθεί στις κυριότερες απειλές που αντιμετωπίζουν τα υπό μελέτη κράτη για την εθνική τους επιβίωση (στην Κίνα και στη Β. Κορέα αντίστοιχα), καθώς η μελέτη και των υπόλοιπων, εξίσου σημαντικών, απειλών ασφαλείας που αυτά αντιμετωπίζουν, εκφεύγει της έκτασης και των σκοπών αυτού του πονήματος.